Suikerriet kwam waarschijnlijk in Nieuw-Guinea en delen van Indonesië in het wild voor. De mensen kauwden daar op de stengels en dronken het zoete sap. Al in prehistorische tijden raakte het suikerriet bekend in India, waar men al lang voor het begin van onze jaartelling ontdekte dat men door het droogkoken van suikerrietsap een zoete, vaste stof kon bereiden die lang kon worden bewaard.Opzet en productie
Suikerrietplantages zijn te vinden in de tropische of subtropische klimaatzones waar jaarlijks minimaal 2000 millimeter regen valt. Vermeerdering van planten geschiedt door stamstekken die met de hand uitgeplant worden. Van een stekplant kunnen per seizoen op de plantage verschillende keren scheuten worden geoogst wat meestal met de hand gebeurt, maar soms mechanisch. Op plantages zonder irrigatie is de cultivatieperiode meestal drie maanden per jaar.
Verwerking
Het suikerriet wordt op de plantage in speciale fabrieken verwerkt waardoor ruwe suiker ontstaat. Deze wordt via raffinage gezuiverd. In de fabriek, die historisch meestal deel uitmaakte van de plantage maar tegenwoordig ook soms elders is te vinden, worden de rietscheuten gesneden en geplet waardoor er suikersap uitkomt. Dit sap wordt verzuurd met limoensap en hierna wordt in een evaporator het vocht verwijderd en ontstaat na een vacuümbehandeling suiker.
Indonesië heeft momenteel 63 suikermolens die eigendom zijn van 18 bedrijven. De meeste van deze fabrieken zijn oud vanwege onderinvesteringen en hebben een lage productiviteit. De suikerfabrieken van het land hebben een totale capaciteit van 245.900 ton of gemiddeld 3900 ton per fabriek met een rendement van 7,1%. De Indonesische suikerconsumptie binnen de consumentendetailhandel bedraagt 3 miljoen ton per jaar, terwijl de nationale suikerproductie slechts ongeveer 2,5 à 3,0 miljoen ton per jaar bedraagt, wat resulteert in een tekort van 300.000 à 500.000 ton suiker. Veel problemen blijven de Indonesische suikerindustrie teisteren, variërend van verouderende fabrieken, verminderde suikerrietvelden, gebrek aan goede variëteiten, inefficiëntie van landbouwbedrijven, slechte acceptatie van technologie, traag tempo van productdiversificatie en lage productiviteit tot een vloed van goedkope geïmporteerde suiker als gevolg van slechte marktregulering.In Indonesië wordt op Java, vooral bij Yogyakarta, suikerriet geteeld.
