Indonesië is een land met een groot economisch potentieel; een potentieel dat niet onopgemerkt is gebleven in deel van de internationale gemeenschap. Indonesië - de grootste economie van Zuidoost-Azië - wordt vaak genoemd als een gepaste kandidaat om te worden opgenomen in het rijtje BRIC-landen (Brazilië, Rusland, India en China) aangezien het snel tekenen van soortgelijk nieuw geavanceerde economische ontwikkeling vertoont zoals de reeds gevestigde leden. Onlangs is er een nieuw groepje van opkomende markten onder de aandacht gekomen. De leden hiervan worden gekenmerkt door het hebben van omvangrijke en gevarieerde economieën, redelijk geavanceerde financiële systemen alsmede snel groeiende bevolkingen. Deze landen zijn gegroepeerd onder het acroniem CIVETS (Colombia, Indonesië, Vietnam, Egypte, Turkije en Zuid-Afrika) en hun gezamenlijk Bruto Binnenlands Product zal naar verwachting ongeveer gelijk zijn aan de helft van de totale wereldwijde economische productie in 2020.

Een ander belangrijk voorbeeld van internationale erkenning voor de bloeiende Indonesische economie is de recentelijke upgrades van de Indonesische kredietwaardigheid door enkele internationale kredietbeoordelaars zoals Standard & Poor's, Fitch Ratings en Moody's. Veerkrachtige economische groei, lage overheidsschuld en een voorzichtig begrotingsbeleid worden genoemd als redenen voor de upgrades en zijn belangrijk voor het aantrekken van de financiële instroom in Indonesië: zowel portfolio instroom als (steeds toenemende) directe buitenlandse investeringen (FDI). Deze FDI instroom, die relatief zwak was geweest in Indonesië gedurende het decennium nadat de Aziatische Financiële Crisis de fundamenten van het land hard had geschud, vertoont een sterke stijging na de wereldwijde financiële crisis van 2008-2009.

Wat zijn de sterke punten van Indonesië die hebben geleid tot het aantrekken van buitenlandse investeringen en de recente macro-economische groei verklaren?

1. Overvloed en diversiteit aan natuurlijke grondstoffen
2. Een jonge, omvangrijke en ontwikkelende bevolking
3. Politieke stabiliteit (relatief)
4. Behoedzaam fiscaal management sinds eind jaren '90
5. Strategische locatie ten opzichte van de economische reuzen China en India
6. Lage loonkosten

Aldus toont Indonesië, een markteconomie waarin de staatsbedrijven en grote particuliere conglomeraten een belangrijke rol spelen, een aantal zeer positieve kenmerken aan het begin van - wat kan worden - een periode van aanzienlijke economische groei. Er dient echter ook opgemerkt te worden dat Indonesië een complex land is dat bepaalde risico's voor investeringen met zich meebrengt en moeilijkheden ondervind binnen haar unieke dynamiek en context.

Het Nieuwe Orde Mirakel

De Nieuwe Orde regering onder leiding van president Soeharto (1966-1998) werd gekenmerkt door snelle economische groei en een opmerkelijke reductie van de absolute armoede. Beide feiten waren oorzaak dat gedurende de jaren '80 en '90 Indonesië bekend werd in het Westen als een 'Aziatische Tijger'.

De Aziatische Financiële Crisis

De Aziatische Financiële Crisis is één van de belangrijkste keerpunten in de geschiedenis van Indonesië. Het begon enkel als een financiële crisis maar zou snel uitgroeien tot een politieke en sociale crisis dat het einde inluidde voor het Soeharto-bewind (dat gelegitimeerd werd door economische ontwikkeling). Indonesië zou het zwaarst getroffen land worden dat veel van de economische vooruitgang onder het Nieuwe Orde regime deed terugdraaien.

Risico's voor het Investeren in Indonesië

Investeren omvat altijd risico's. In het algemeen kan gesteld worden dat hoe hoger de risico's zijn, des te hoger de winst kan worden. Gedurende de laatste jaren heeft Indonesië aangetoond dat investeringen in dit land een zeer lucratieve zaak kan zijn (zoals de effectenbeurs, onroerend goed en grondstoffen). Maar het investeren in Indonesië brengt ook een aantal risico's met zich mee die groter zijn dan bij investeren in ontwikkelde landen omdat Indonesië een specifieke dynamiek en bepaalde karakter kenmerken heeft die investeringen en het investeringsklimaat kunnen schaden.

Demonstraties, kenmerk van een democratische maatschappij, vinden bijna dagelijks plaats in Indonesië, zij het meestal op kleine schaal. Kwesties waartegen geprotesteerd wordt, variëren van politieke zaken (zoals de door-het-volk-gepercipieerde zwakke prestaties van de overheid) en economische zaken (zoals lage lonen) tot sociale zaken (zoals religieuze kwesties). Deze demonstraties zijn soms gericht -verticaal- tegen de overheid en soms -horizontaal- tegen andere groeperingen binnen de Indonesische samenleving. Het belangrijke punt hier is dat deze frequente demonstraties aangeven dat een deel van de bevolking niet tevreden is met de huidige gang van zaken in het land. De Indonesische geschiedenis heeft aangetoond dat in sommige extreme gevallen (zoals de val van Soeharto in 1998) de druk van het volk in staat was om de politieke macht ten val te brengen dat vervolgens rampzalige gevolgen voor de economie heeft gehad. Hoewel het zeer onwaarschijnlijk lijkt dat dergelijk extreme gebeurtenissen opnieuw kunnen gebeuren daar de politieke context nu anders is, dient men zich bewust te zijn dat er onderdrukte frustraties leven in een deel van de samenleving.

Corruptie Indonesië heeft nooit goede indruk gemaakt in de jaarlijkse corruptie-index gepubliceerd door Transparency International. Deze index geeft het niveau van politieke corruptie aan in elk land. Op dit moment bezet Indonesië positie nummer 118 (van een totaal aan 176 landen), maar een geleidelijke verbetering is zichtbaar sinds de aanvang van de regering van Susilo Bambang Yudhoyono in 2004.

Infrastructuur Gebrek aan voldoende kwaliteit alsmede kwantiteit qua infrastructuur belet de economische en sociale groei in Indonesië om haar volledige potentieel te bereiken. De recentelijke nationale groei blijkt een last te zijn voor de infrastructuur die nu verhoogde economische activiteit moet verwerken. De overheid is zich bewust van de benodigde investeringen in deze sector maar tot op heden is er meer sprake van planning dan van actie.

Bestuur Behalve het probleem van de politieke corruptie, bestaan er andere factoren die een negatieve invloed hebben op de effectiviteit en prestaties van goed bestuur in Indonesië. Men kan zich voorstellen dat het besturen van een dergelijk groot archipel met bijna 240 miljoen inwoners die verschillende culturele en religieuze achtergronden hebben, niet komt zonder problemen.

Natuurrampen Aardbevingen, tsunami's, vulkaanuitbarstingen en overstromingen zijn allemaal verschijnselen die geregeld de Indonesische massamedia bereiken en soms mensenlevens eisen of schade toebrengen aan de infrastructuur. Indonesië ligt op de Pacific Ring of Fire en het grootste deel van het land bestaat uit zee. Deze twee omstandigheden maken Indonesië kwetsbaar voor natuurrampen. Een situatie die wordt verergerd door de zwakke staat van veel infrastructuur.

Etnisch en Religieus Geweld Indonesië is door de hele geschiedenis heen getuige geweest van aanhoudende en structurele uitbarstingen van geweld, maar het lijkt gerechtvaardigd om te stellen dat het einde van de sterke Nieuwe Orde regering eind jaren '90 etnisch en religieus geweld heeft kunnen doen oplaaien in de regio's ten gevolge van de verminderde rol van het leger binnen de Indonesische samenleving.

Radicale Islam Hoewel de ruime meerderheid van de Indonesische Moslimbevolking kan worden getypeerd als gematigd, tolerant en voorstander van pluralisme, democratische waarden en de seculiere staat, is er toch sprake van radicalisering aan de rand van het Islamitische spectrum. Deze radicalen streven naar een grotere rol van de Islam in de Indonesische samenleving, in het bijzonder binnen het domein van de politiek. Nu en dan laten ze hun aanwezigheid voelen door gewelddadige acties, zoals bomaanslagen of bedreigingen.

Grondstoffen van Indonesië

De overvloed en verscheidenheid aan grondstoffen vormt een belangrijke troef voor de economie van Indonesië (en voor de overheidsinkomsten) aangezien grondstoffen goed zijn voor ongeveer 60 procent van de export. Maar het zijn van een belangrijk grondstof producerend en exporterend land impliceert ook dat het gevoeliger is voor de gevolgen van grondstofprijs volatiliteit op de wereldmarkt; een situatie die efficiënte beleidsmaatregelen vereist in tijden van zowel prijs downswings als ​​prijs upswings. Omdat Indonesië met name ruwe grondstoffen exporteert, is de regering momenteel gericht op het stimuleren van de (downstream) verwerkende industrieën om zodoende producten met toegevoegde waarde te leveren. Deze strategie zal grote invloed hebben op bepaalde (export) industrieën, zoals de mijnbouw en mineralen. Veranderingen wat betreft overheidsbeleid dat het investeringsklimaat in deze sectoren kan beïnvloeden.

Geschiedenis van plantages

Een plantage is een stuk grond waarop op grote schaal gewassen in monocultuur verbouwd worden. Plantages komen meestal voor in de tropen, met gewassen als bijvoorbeeld suikerriet, koffie, thee, bananen, soja, ananas, aloë vera, teakhout, cacao, coca, hennep, opium en tabak. Plantages zijn op grote schaal aangelegd in de 16de en 17de eeuw door de Portugezen, Spanjaarden, Engelsen, Fransen, Nederlanders en andere Europeanen die in de 16de en 17de eeuw het hele Caribisch gebied en grote delen van het Amerikaanse vasteland koloniseerden.  De Europese eigenaars van de plantages verbouwden in deze zogenaamde 'plantagekoloniën' tropische landbouwproducten voor de Europese markt. Ook Nederlands-Indië kende plantages op grote schaal.

Rijstvelden - Theeplantages

Koffieplantages - Cacaoplantages

Palmolieplantages - Rubberplantages

Methaan (CBM) - Kolen