Rubber, bekend om zijn elastische kwaliteit, is een product dat wordt gebruikt in veel producten en toepassingen over de hele wereld (van industriële naar huishoudelijke producten). Er zijn twee soorten rubber, namelijk natuur rubber en synthetisch rubber. Natuur rubber is gemaakt van het sap (latex) van de rubberboom, terwijl de synthetische vorm wordt gemaakt van aardolie. Beide soorten zijn in staat om elkaar te vervangen en hebben als zodanig invloed elkaars vraag, wanneer de prijs van aardolie stijgt, stijgt de vraag naar natuurrubber.

De rubberboom heeft constante hoge temperaturen (26-32 graden Celsius) nodig en een vochtige omgeving, om het meest productief. Deze voorwaarden zijn te vinden in Zuidoost-Azië, waar het grootste deel van de wereld rubber productie wordt geproduceerd. Ongeveer 70 procent van de wereldwijde productie is afkomstig uit Thailand, Indonesië en Maleisië .

Het duurt zeven jaar voor een rubberboom de ​​productieve leeftijd bereikt. Hierna kan het tot 25 jaar produceren. Vanwege de lange cyclus van de boom, kan op korte termijn geen aanpassingen worden gemaakt.

Productie en export van Indonesische Rubber

Als de op één na grootste producent van rubber, levert Indonesië een aanzienlijke hoeveelheid rubber op de internationale markt. Sinds de jaren 80, heeft de Indonesische rubberindustrie een gestage toename van de productie.Het grootste deel van de productie van rubber - ongeveer 80 procent - komt voor rekening van kleine boeren. Overheid en particuliere plantages spelen dus een kleine rol in de binnenlandse productie van rubber.

De meeste van de Indonesische rubber productie komt uit de provincies:

1. Zuid-Sumatra
2. Noord-Sumatra
3. Riau
4. Jambi
5. West Kalimantan

Ongeveer 85 procent van de Indonesische rubber productie wordt geëxporteerd. Bijna de helft van deze uitvoer wordt verscheept naar andere Aziatische landen, gevolgd door Noord-Amerika en Europa. De top vijf Indonesische rubber importerende landen zijn de VS, China, Japan, Singapore en Brazilië. Binnenlandse rubber verbruik komt voor rekening van de Indonesische industrie (met name de auto-industrie).

Ten opzichte van rubber producerende concurrenten, Indonesië heeft een lage productiviteit per hectare. Dit is voor een groot deel te wijten aan de algemene oudere leeftijd van de rubberbomen in combinatie met een lage investering door de kleine boeren.